Whisky is een razend interessant product met een grote historie. Vele verhalen omringen het product, maar er is natuurlijk ook veel onzin te vinden. Niet erg vreemd, veel van deze verhalen zullen vast bedacht zijn na het consumeren van onze favoriete drank. Wij doken eens in een aantal van die waargebeurde whiskyverhalen die we jullie niet wilden onthouden.
Vlammen in whiskydistilleerderij Wild Turkey
Op 9 mei 2000 veroorzaakte een grote brand in het magazijn van de Wild Turkey distilleerderij in Anderson County, Kentucky een heuse ravage. Dit zou leiden tot de grootste ramp in de geschiedenis van het merk, opgericht in 1869. De rookwolken van de brand in het zeven-verdieping-tellende magazijncomplex, waren vanuit de wijde omgeving te zien. Meer dan 17.000 vaten Wild Turkey whisky stonden in lichterlaaie.
De whisky, waarvan een deel prachtige 15-jaar oude bourbon, ging in vlammen op. Tot overmaat van ramp stroomde brandende whisky uit de distilleerderij met een spoor van vernieling in haar kielzog. De aangrenzende bossen vatte vlam en nabije kalksteenafzettingen ontploften. De lokale brandweereenheid wist nog net, met man en macht, de lokale waterzuiveringsinstallatie in Lawrenceburg te redden.
Naar schatting stroomde 20% van de whisky echter in de Kentucky River. Dit leidde in eerste instantie tot grote hilariteit. De lokale bevolking grapte aan het begin natuurlijk over dronken vissen en oneindige gratis whisky, maar al gauw bleek het een heuse ramp. Het lachen verging iedereen vrij snel.
De Kentucky River is een zijrivier van de Ohio River en levert drinkwater aan honderdduizenden inwoners van Kentucky. De vervuiling van het water maakte het stopzetten van de drinkwatervoorziening noodzakelijk. Overheidsinstanties kondigde noodmaatregelen af en watergebruik werd beperkt. Sommige bedrijven en scholen werden gesloten door het watertekort.
De alcohol in het water zorgde tevens voor een vermindering van zuurstof in het water. Veel van de vissen in het gebied van 100 km in de lengte van de rivier waren het slachtoffer van de whiskyramp. Dit had de sterfte van zo’n 228.000 vissen tot gevolg in hun natuurlijke leefgebied. Een speciaal opgezet noodteam werd in samenwerking met de kustwacht ingezet om het getroffen rivierdeel te redden. Wild Turkey betaalde naar verluidt 256.000 dollar aan de Kentucky Department of Fish and Wildlife in een poging de vispopulatie weer op het oude niveau te krijgen. De oorzaak van de brand is nooit achterhaald.
Landjepik met Canadese whisky
Waar het nieuws overspoeld wordt met verhalen over oorlogen en conflicten met vele burgerslachtoffers tot gevolg, bewezen Canada en Denemarken dat het ook anders kan. Waar veel landen hevige ruzies uitvechten over territoriale claims, vaak tot bloedvergieten toe, vechten de twee noordelijke landen het op hun eigen pacifistische manier uit.
De twee democratische en vreedzame landen zijn namelijk al een eeuw aan het soebatten over het eigendomsrecht van een klein eilandje genaamd Hans Island. Het eilandje is meer een rots dan een eiland. Het eiland is 1290 meter lang en 1199 meter breed, en het ligt in de buurt van Groenland. Het hoeft nauwelijks vermeldt te worden dat er geen hond woont op Hans Island. Ook zijn er totaal geen interessante natuurlijke grondstoffen te winnen op het eiland.
Er zijn nog een aantal eilandjes in de buurt, maar een theoretische eigendomsgrens, die Canadees en Deens gezag scheidt, ligt precies door het midden van het eiland. Denemarken heeft echter goede kaarten in handen, aangezien het nabijgelegen Groenland in handen is van de noordelijke Europeanen.
Het is een serieus dispuut, dat wel. Het geruzie heeft een effect op de internationale betrekkingen tussen de twee landen. De Canadezen zijn niet blij met de Denen en vice versa en het conflict is nog altijd niet opgelost. Het blijft echter bij woorden en dat zal ook vast zo blijven. Er is echter een ludiek wapenfeit dat deze ruzie onderscheidt van andere soortgelijke conflicten.
In 1984 laaide de discussie weer op toen de Deense minister voor Groenland het eilandje bezocht en een Deense vlag plantte, vergezeld van een boodschap met de woorden ‘Welkom op het Deense eiland Hans Island’ én een fles brandy. Dit was het begin van de zogenaamde ludieke whiskey-war. Iedere keer wanneer het Deense leger het eiland bezoekt laten de militairen uitdagend een fles schnapps achter. Wanneer Canadese militairen het eiland bezoeken laten ze een fles Canadian Club achter, vergezeld met een soortgelijke boodschap ‘Welcome to Canada’.
Wie al deze whisky op mag drinken is nog niet bekend, maar de militairen zullen vast wel enthousiast betrokken zijn bij het ‘verwijderen’ van het Deense of Canadese symbool van verzet. Blijkbaar heeft deze uitwisseling van alcohol geholpen, aangezien er momenteel een plan in werking is gezet om duaal eigendomsrecht te regelen voor het eiland.
Een laatste whisky op sterfbed
De oprichter van de Anonieme Alcoholisten, het stappenplan waarmee alcoholisten weer de grip op hun leven kunnen terugwinnen, overleed in 1971. William ‘Bill’ Wilson richtte de organisatie samen met Dr. Bob Smith op met als doel zoveel mogelijk alcoholisten te helpen met het overwinnen van hun verslaving.
Een opvallend feit is dat Bill enkele dagen voor zijn dood om een goed glas whisky vroeg. Bill streed tegen een longontsteking en een chronisch longemfyseem en wist dat hij niet lang meer te leven had. Op zijn sterfbed wenste hij nog een goed glas whisky, maar dit werd hem geweigerd door zijn verpleegkundige. Blijkbaar was het belangrijker om het gedachtengoed van Wilson te beschermen dan een van zijn laatste wensen te respecteren.
We weten niet of Bill om een Jack Daniel’s vroeg of bijvoorbeeld een Schotse Ardbeg, maar de man snakte naar een goed glas whisky. Wij zouden in ieder geval ontzettend pissig zijn wanneer ons een whisky wordt geweigerd, zeker op ons sterfbed.
2 reacties op dit artikel
Onwijs! Chapeau.
Interessant geschreven.